دِ آخه نامسلمون

امسال دیگه روزه نگرفتم. تا آخرین ساعات شروع ماه رمضون هم داشتم بهش فکر می‌کردم. سال‌های قبل بدون هیچ تردیدی هر روزی که برام امکان داشت رو گرفتم. هیچ تنبلی هم در این موضوع نداشتم. بعضی روزها از صبح می‌رفتم بیرون تا بعد از افطار بیرون بودم و گاها جاهایی بودم که از هوای بیرون و زیر آفتاب خیلی گرم‌تر بود. خانواده هم توصیه اکید می‌کردن که یکم آدم باشم وگرنه ضعف می‌کنم. ولی من حتی روزهایی رو تجربه کردم که در طول دو روز، اندازه یه وعده نخوردم اما چند برابر روزهای عادیم کار کردم. این‌ها رو برای فخر فروشی نمی‌گم (هرچی بود فروختم دیگه 😅) می‌خوام بگم تنبل نیستم. یا حداقل پیش زمینه ذهنی علیه روزه ندارم که این حرفو می‌زنم.

پارسال علاوه بر روزه شکم، روزه‌ی اینستاگرام هم گرفتم. پسوردم رو روز قبل ماه مبارک دادم به دوستم و گفتم تحت هر شرایطی تا یک ماه اکانتم رو بهم پس نده. چون فکر می‌کردم اینستا هم مثل غذا خوردنِ الکی یه نوع دلبستگی غیر مفیده. یه کاری که از روی عادت خیلی وقتا انجام میدیم و فایده‌ی چندانی هم برامون نداره. و میشه بدون اون هم زندگی کرد. این کارم باعث شد در طی چند ماه آینده دلبستگیم به اینستاگرام کمتر بشه و در نهایت بعد از چند ماه، کلا ترکش کردم. الان که به اون دوره فکر می‌کنم می‌بینم بین اون دو تا روزه‌ای که گرفتم، روزه‌ی اینستاگرام بیشتر برام مفید بوده. حداقل این روزا خیلی بیشتر تاثیرش رو احساس می‌کنم.

این باعث شد که یه بار دیگه به روزه گرفتن‌هام فکر کنم. اول نشستم فکر کردم امسال چه چیزی رو می‌تونم جایگزین روزه‌ی اینستاگرامم کنم. چون دیگه اینستایی نبود که بخوام براش روزه بگیرم. (هرچند هنوز خیلی‌ها برای چیزی که نیست حکم شرعی صادر می‌کنن.) و البته می‌تونستم چیزی هم جایگزینش نکنم. (دوباره مثل همون خیلی‌ها که چشمشون رو دنیای جدید بستن.) ولی تصمیم گرفتم اینکار رو با تلگرام بکنم. انجام این کار برام خیلی سخت تره. چون بعضی از کارهای دانشگاهیمم باید با تلگرام انجام بدم و اصلا صرف نظر از کارهای دانشگاهی، دلبستگیم بهش بیشتر از اینستاگرام بوده و هست. خلاصه تصمیم بر این شد که از سحر تا افطار به تلگرام سر نزنم. از افطار تا سحر رو به خاطر کارهای دانشگاهی به خودم تخفیف دادم. ولی وقتی داشتم تلگرام رو از بین گزینه‌های دیگه مثل نرفتن به سایت‌های خبری، فیسبوک، تویتر و … انتخاب می‌کردم، دلم نیومد گزینه‌های دیگه رو کنار بزارم. یعنی هرچقدر بالا پایین کردم دیدم اگه قرار باشه عادت‌های غیرمفیدم رو از لحاظ اولویت برای ترک کردن فهرست کنم، غذا خوردن خیلی پایین‌تر از این گزینه‌ها قرار می‌گرفت. نتیجه این شد که روزه‌ی شکم با روزه‌ی سایت‌های خبری و سوشال مدیاها جایگزین شد.

البته همه‌ی این‌ها برمی‌گرده به برداشت شخصی من از روزه که حکمت اون رو ترکِ عادت‌های غیر مفید و غیرضروری می‌دونم. البته سهم دیگه‌ای هم برای درک کردن محرومان و کمک به اون‌ها قائلم که اگه اون رو می‌خواستم دخالت بدم روزه‌ی شکم (به این شکل رابج در جامعه) اصلا حرام بود. آخه اگه قصد «درک کردن» محرومان باشه، هیچ خانواده‌ی معضلی موقع افطار و سحر اندازه بلانسبت گاو تناول نمی‌کنه. تازه اونم با این تنوع غذایی که ما داریم. همچنین اینقدر تو خونه نمی‌شینه و کارهاش رو سبک نمی‌کنه که ما به بهانه‌ی روزه بودن می‌کنیم. ساعت کاری‌ها نه تنها کم، بلکه غیر قابل پیش‌بینی هم میشه. یعنی هرکی تو یه ساعتی کار می‌کنه و اصلا نمیشه انتظار داشت کارهای مملکت طبق روال پیش بره. اگر هم قصد «کمک کردن» محرومان باشه، با این افزایش مصرف مواد غذایی که در طی ماه رمضان مواجه هستیم و به تبعش قیمت‌ها هم افزایش پیدا می‌کنه، سفره‌ی محرومان در این ماه کوچک‌تر هم میشه. (به نقل از استاد فیضی که می‌دانم در نقل دقیق وسواس دارد اما منبعش را پیدا نکردم: سرانه‌ی مصرف غذا در کشور در ماه رمضان دو تا سه برابر می‌شود.) یکی نیست بیاد بگه آخه ملت نامسلمون. شما اگه روزه نگیری که بیشتر لطف می‌کنی هم به خودت، هم به بقیه مسلمانان.