لحظه نگار: پروفسور جان نش

آره خوشبختانه هنوز دوام آورده :))
الان روی یخچال نشسته داره دلبری می‌کنه.

من اول رفتم یکم تو اینترنت (انگلیسی) سرچ کردم امیرمحمد. چند تا روش پیدا کردم. اما وقتی امتحانشون کردم فهمیدم این غربیا هنوز با کانسپت یک ماه تعطیلات عید نوروز آشنا نیستن. نهایتا واسه کریسمس میشد ازشون استفاده کرد. :))
یه روش خانم سودمند گفتن که به نظرم خیلی جالب اومد. فقط مشکل من این بود که گلدونم کوچیک بود، این بطری جا نمیشد. رفتم گلدون رو هم به دستور ایشون قبل بهار، بزرگ‌تر کردم. اما به طرز عجیبی گیاهی که تا چند دقیقه پیش، تو یه گلدون فسقلی جا میشد، باز هم اونقدر بزرگ بود که نمی‌تونستم از اون روش استفاده کنم. (احتمالا مصداق جدیدی از قانون پارکینسون)
خلاصه تصمیم گرفتم به جای اینکه بطری رو داخل خاک بزارم، یکم بالاتر از گلدون قرارش بدم و با نخ بهش آب برسونم. به این شکل شد نهایتا:

انجام اینکار چندتا نکته‌ی ریز داره:
علاوه بر سوراخی که برای عبور آب درست کردی، یه سوراخ هم برای ورود هوا باید ایجاد بشه، وگرنه جریان آب بعد یه مدت قطع می‌شه. (و بلاخره استفاده‌ای از فیزیک دبیرستان!)
با گره زدن اون قسمتی از نخ که توی آب هست، می‌تونی سرعت خروج آب رو تعدیل کنی. البته اینکار یکم آزمون و خطا لازم داره.
ضمنا باید حواست باشه که چند ساعت بعد از پایدار شدن بطری، سرعت خروج آب کم میشه و اون سرعت زیاد اولیه نباید گولت بزنه. (با وجود اون سوراخ هوا نتونستم توجیه فیزیکی برای این مورد پیدا کنم. خاک بر سر فیزیک دبیرستان)
راستی اون بطری سر بریده هم، تلاشی مذبوحانه برای مرطوب نگه داشتن هوا محسوب میشه. :))