Author: ایمان نظری

چند ساعت دیگه مامان بابام میان تهران. این بار که می‌بینمشون، سربلندتر از همیشه‌ام. چرا؟ چون دارم مستقل میشم. حداقل از نظر مالی. چون نتیجه‌هاشون داره جواب میده. چون حرص و جوش‌هاشون بی‌نتیجه نمونده. نمی‌دونم این حرص و جوش‌ها از کی شروع شد. از زمانی که مدرسه ابتدایی می‌رفتم یادمه که بود. زمانی که با وجود مشکلات مالی منو فرستادن مدرسه خصوصی تا بهتر درس بخونم. یادمه وقتی تیزهوشان قبول شدم چقدر خوشحال شدن و وقتی تو راهنمایی نمره‌هام افت کرده بود چقدر ناراحت بودن. سال سوم دبیرستان وقتی دیدم چقدر ناراحتن، شروع کردم دوباره درس خوندن. اینبار حتی فشاری هم برای درس خوندن روم نبود. ولی برای شاد کردنشون خوندم و وقتی نتیجه گرفتم بیشتر از اینکه برای خودم شاد باشم، برای اونا خوشحال بودم. وقتی رتبه‌ی کنکورم اومد، خودم یه گوشه ایستاده بودم و اونا بودن که داشتن بالا پایین می‌پریدن از خوشحالی. منم از دیدن حال اونا شاد بودم.

طی صحبت‌های زیادی، رشته‌ی برق رو انتخاب کردم. بابام از بچگیم، رویای دکترا و پست‌دکترا تو هاروارد برای من میدید. ولی وقتی اومدم دانشگاه از برق متنفر شدم. درس نمی‌خوندم. باز اونا بودن که بیشتر از من ناراحت بودن. این همه سال تلاش کرده بودن، حالا که پسرشون رفته دانشگاه شریف، میگه می‌خواد انصراف بده. یادمه چقدر اضطراب داشتن اون روزها. به همین خاطر دیگه هیچ‌وقت حرفش رو نزدم. هرچند به سختی خودمو راضی کردم تا بهش فکر نکنم.

به هر بدبختی که بود دارم فارغ‌الدانشگاه میشم. دارم یه جا مشغول به کار میشم. نه به عنوان یه مهندس برق، بلکه به عنوان دیتا ساینتیست. (Data Scientist). کار سختی بود که با رشته‌ی برق به عنوان دیتا ساینتیست کار کنم. توی ۴ سال گذشته زمان زیادی رو از دست دادم. اول که اومدم دانشگاه یکم سعی کردم با درسا کنار بیام ولی دیدم نمیشه. درس نمی‌خوندم. توی اینستاگرام ول بودم. نمی‌دونم چی شد که محمدرضا شعبانعلی رو از اونجا پیدا کردم و دنبالش کردم. (فالو نه، واقعا دنبالش کردم.) فرض کن؟ یه آدمِ ول معطل از توی اینستاگرام با محمدرضا شعبانعلی آشنا میشه! شروع کردم به خوندنِ وبلاگ برای فراموش کردن و بعدش روزنوشته‌ها و بعدش متمم. چقدر عوض شدم در این مدت. بعدش آشنا شدم با وحید شیرازی. دوباره دنیام عوض شد. اگه وحید نبود قطعا به حوزه دیتا علاقه‌مند نمی‌شدم. چقدر پشتیبانیم کرد. دمش گرم. باید یه کمشو جبران کنم براش. اما هنوز کاری ازم بر نمیاد. ولی یه روزی جلوی وحید هم سربلند خواهم شد.

خلاصه ۴ سالِ من به هرچیزی غیر از خوندنِ درسِ اکادمیک گذشت. اگه از اول رشته‌ی کامپیوتر بودم شاید الان می‌تونستم دیتا ساینتیست بهتری باشم. ولی مطئنم نه با محمدرضا شعبانعلی آشنا می‌شدم نه با وحید شیرازی. نه چیزی از خودم می‌فهمیدم نه از زندگی. می‌شدم یه شریفی عادی که مشخصه‌ی اصلیش هدف نداشتن یا داشتنِ هدف‌های چرته. از همونا که بدون فکر اپلای می‌کنن میرن یه زندگی کوفتی رو اونور ادامه میدن. فکر می‌کنم توی این معامله، با این که زمان رو باختم ولی نسبت به دنیا اینسایت پیدا کردم. کلی کتاب خوندم. کلی کار کردم که یه شریفی عادی نمی‌کنه. تجربه کردم. زندگی کردم. یه فصل جدید از زندگیم داره شروع میشه. امیدوارم بیشتر از همیشه ازش استفاده کنم. دیگه وقت کار کردنه.

پی‌نوشت: دیشب شروع کردم به خوندن کتاب «اقتصاد فقیر» از ابهیجیت بنرجی. به نظر خیلی جالب میاد.

امسال دیگه روزه نگرفتم. تا آخرین ساعات شروع ماه رمضون هم داشتم بهش فکر می‌کردم. سال‌های قبل بدون هیچ تردیدی هر روزی که برام امکان داشت رو گرفتم. هیچ تنبلی هم در این موضوع نداشتم. بعضی روزها از صبح می‌رفتم بیرون تا بعد از افطار بیرون بودم و گاها جاهایی بودم که از هوای بیرون و زیر آفتاب خیلی گرم‌تر بود. خانواده هم توصیه اکید می‌کردن که یکم آدم باشم وگرنه ضعف می‌کنم. ولی من حتی روزهایی رو تجربه کردم که در طول دو روز، اندازه یه وعده نخوردم اما چند برابر روزهای عادیم کار کردم. این‌ها رو برای فخر فروشی نمی‌گم (هرچی بود فروختم دیگه 😅) می‌خوام بگم تنبل نیستم. یا حداقل پیش زمینه ذهنی علیه روزه ندارم که این حرفو می‌زنم.

پارسال علاوه بر روزه شکم، روزه‌ی اینستاگرام هم گرفتم. پسوردم رو روز قبل ماه مبارک دادم به دوستم و گفتم تحت هر شرایطی تا یک ماه اکانتم رو بهم پس نده. چون فکر می‌کردم اینستا هم مثل غذا خوردنِ الکی یه نوع دلبستگی غیر مفیده. یه کاری که از روی عادت خیلی وقتا انجام میدیم و فایده‌ی چندانی هم برامون نداره. و میشه بدون اون هم زندگی کرد. این کارم باعث شد در طی چند ماه آینده دلبستگیم به اینستاگرام کمتر بشه و در نهایت بعد از چند ماه، کلا ترکش کردم. الان که به اون دوره فکر می‌کنم می‌بینم بین اون دو تا روزه‌ای که گرفتم، روزه‌ی اینستاگرام بیشتر برام مفید بوده. حداقل این روزا خیلی بیشتر تاثیرش رو احساس می‌کنم.

این باعث شد که یه بار دیگه به روزه گرفتن‌هام فکر کنم. اول نشستم فکر کردم امسال چه چیزی رو می‌تونم جایگزین روزه‌ی اینستاگرامم کنم. چون دیگه اینستایی نبود که بخوام براش روزه بگیرم. (هرچند هنوز خیلی‌ها برای چیزی که نیست حکم شرعی صادر می‌کنن.) و البته می‌تونستم چیزی هم جایگزینش نکنم. (دوباره مثل همون خیلی‌ها که چشمشون رو دنیای جدید بستن.) ولی تصمیم گرفتم اینکار رو با تلگرام بکنم. انجام این کار برام خیلی سخت تره. چون بعضی از کارهای دانشگاهیمم باید با تلگرام انجام بدم و اصلا صرف نظر از کارهای دانشگاهی، دلبستگیم بهش بیشتر از اینستاگرام بوده و هست. خلاصه تصمیم بر این شد که از سحر تا افطار به تلگرام سر نزنم. از افطار تا سحر رو به خاطر کارهای دانشگاهی به خودم تخفیف دادم. ولی وقتی داشتم تلگرام رو از بین گزینه‌های دیگه مثل نرفتن به سایت‌های خبری، فیسبوک، تویتر و … انتخاب می‌کردم، دلم نیومد گزینه‌های دیگه رو کنار بزارم. یعنی هرچقدر بالا پایین کردم دیدم اگه قرار باشه عادت‌های غیرمفیدم رو از لحاظ اولویت برای ترک کردن فهرست کنم، غذا خوردن خیلی پایین‌تر از این گزینه‌ها قرار می‌گرفت. نتیجه این شد که روزه‌ی شکم با روزه‌ی سایت‌های خبری و سوشال مدیاها جایگزین شد.

البته همه‌ی این‌ها برمی‌گرده به برداشت شخصی من از روزه که حکمت اون رو ترکِ عادت‌های غیر مفید و غیرضروری می‌دونم. البته سهم دیگه‌ای هم برای درک کردن محرومان و کمک به اون‌ها قائلم که اگه اون رو می‌خواستم دخالت بدم روزه‌ی شکم (به این شکل رابج در جامعه) اصلا حرام بود. آخه اگه قصد «درک کردن» محرومان باشه، هیچ خانواده‌ی معضلی موقع افطار و سحر اندازه بلانسبت گاو تناول نمی‌کنه. تازه اونم با این تنوع غذایی که ما داریم. همچنین اینقدر تو خونه نمی‌شینه و کارهاش رو سبک نمی‌کنه که ما به بهانه‌ی روزه بودن می‌کنیم. ساعت کاری‌ها نه تنها کم، بلکه غیر قابل پیش‌بینی هم میشه. یعنی هرکی تو یه ساعتی کار می‌کنه و اصلا نمیشه انتظار داشت کارهای مملکت طبق روال پیش بره. اگر هم قصد «کمک کردن» محرومان باشه، با این افزایش مصرف مواد غذایی که در طی ماه رمضان مواجه هستیم و به تبعش قیمت‌ها هم افزایش پیدا می‌کنه، سفره‌ی محرومان در این ماه کوچک‌تر هم میشه. (به نقل از استاد فیضی که می‌دانم در نقل دقیق وسواس دارد اما منبعش را پیدا نکردم: سرانه‌ی مصرف غذا در کشور در ماه رمضان دو تا سه برابر می‌شود.) یکی نیست بیاد بگه آخه ملت نامسلمون. شما اگه روزه نگیری که بیشتر لطف می‌کنی هم به خودت، هم به بقیه مسلمانان.

زاکربرگ (بنیان‌گذار فیسبوک) یه زمانی تو هاروارد درس می‌خوند. از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴. برای اینکه فیسبوک رو بتونه اداره کنه، ترک تحصیل کرد و هیچ وقت مدرک نگرفت. و البته می‌دونیم که چه موفقیت‌هایی تو کسب و کارش بدست آورد. الان دانشگاه هاروارد هرطور که شده مدرکشو چسبونده به زاکربرگ.

این مدرک چیزی به زاکربرگ اضافه نمی‌کنه. اما این هاروارده که داره با پیوند دادن اسم خودش و زاکربرگ سود می‌بره.

محمدرضا شعبانعلی داره این ترم درس مذاکره رو تو دانشگاه ارائه میده. واسه کسائی که می‌شناسنش شاید یکم عجیب باشه. واسم منم بود. یه شرط هم سرش باختم. متاسفانه در همون ساعتی که محمدرضا درس میده، من کلاس شیرین کارگاه برق رو دارم و با اشتیاق تمام در حال لخت کردن سیم هستم. در نتیجه فقط دو جلسه قبل ترمیم که کارگاه تشکیل نمیشه تونستم یه سری به کلاس بزنم که البته به دلیل ازدحام جمعیت، کاری سخت و حتی غیرقانونی محسوب میشد. (منم که گنده لات محل) امروز کارگاه کنسل شده بود که در نتیجه با قری در درون (و کمی هم در بیرون) به سمت سالن مشایخی دانشکده مدیریت حرکت کردم. خوشبختانه از ازدحام جمعیت هم کم شده بود و دیگه نگهبان هم نداشت! در مورد مذاکره که نمی‌خوام حرف بزنم چون خود محمدرضا تا دلتون بخواد در این مورد هم تو رادیو مذاکره، هم تو متمم و هم تو کتابش گفته. آخر کلاس نشسته بودیم که با استاد گپ بزنیم که یهو کاشف به عمل اومد کنارم امین آرامش نشسته که اتفاقا تو همین مدت اخیر وبلاگشو دنبال کردم و خیلی هم حال می‌کنم با نوشته‌هاش. در ذوق یافتن امین بودم (به قول محمدرضا همون چند ثانیه‌ی اول تعجب واقعی) که بهروز ایمانی مهر هم به ما پیوست و گنگ سه تا متممی روی یه میز تشکیل شد و تا نشستیم با آریو بهراد هم آشنا شدم که اتفاقا اون هم از قدیمی‌های متممه و خلاصه اون جا یه وضعی بود که نگو. برای من خیلی هیجان انگیز بود که افرادی که قبل از این می‌شناختم رو الان دارم از نزدیک می‌بینم. خلاصه گپ زدیم و امین توصیه کرد آخرین پست وبلاگشو (چگونه وبلاگ نویسی را شروع نکنیم؟) بخونم بلکه یکم برای نوشتن تشویق بشم که از حق نگذریم تاثیر گذار بود و اثراتشم می‌بینین. البته مشخصا امین مخ بهروز رو هم زده و از امروز می‌تونین وبلاگ جدیدش رو با سیستم وردپرس از اینجا دنبال کنین.

راه‌های یادگیری و افزایش مهارت داره به تعداد راه‌های رسیدن به خدا (آدم‌های روی زمین) نزدیک میشه و میشه با قطعیت خوبی گفت که دانشگاه‌ها دیگه مزیت خیلی خاصی در آموزش علم ندارن. خیلی‌ها میگن تا سال‌های بعد باید شاهد نابود شدن دانشگاه باشیم. (که منم باهاشون موافقم.) ولی هنوز یه چیزی در دانشگاه هست که من نمی‌دونم قراره چه مکانیزمی جایگزینش بشه اونم همین نتورکینگه. توی دانشگاها دانشجوها می‌تونن با اساتید یا با هم صحبت کنن و با هم آشنا بشن و شاید استارت کارهای جدیدی رو بزنن ولی برای مثال الان دو سه ساله که ما چهار نفر توی متمم هستم و اسمای هم رو میبینیم و نظرهای هم رو می‌خونیم ولی تا الان نتونسته بودیم هم رو ببینیم و صحبت کنیم. به نظر می‌رسه که سیستم‌های آموزشی دیجیتال باید راهی برای جبران این ضعف خودشون پیدا کنن. البته شاید هم تکنولوژی باعث بشه پارادیم حاکم عوض بشه و اصلا نتورکینگ تغییر شکل بده. ولی به هر حال تا اون روز این دانشگاه‌ها می‌تونن نفس راحتی بکشن.

آپدیت عکس: این عکس از آخر کلاس امروز یکم دیر دستم رسید اما بازم گفتم اضافه کنم اینجا. آریو زحمت سلفی رو کشیده، محمدرضا هم که واضحه. اون تهِ ته، از سمت راست به ترتیب بهروز، امین و من داریم تلاش می‌کنیم که ابراز وجود کنیم. (که با توجه به فاصله، ظاهرا خیلی هم موفق نیستیم.)

یه نکته‌ای نظرمو جلب کرد گفتم شاید بد نباشه اینجا هم بگم. حتما گذرتون به وبلاگ‌هایی که از سرویس‌هایی مثل بلاگفا، بیان، میهن‌بلاگ و… خورده. احتمالا با امکان ارسال نظر خصوصی این سایت‌ها هم آشنا هستین. در عوض تا حالا دقت کردین وردپرس به صورت پیش‌فرض امکان ارسال نظر خصوصی نداره؟ من وقتی که می‌گشتم، افزونه‌ی خیلی خفن و پرطرفداری هم برای اینکار ندیدم. البته بود، ولی تعداد نصب خیلی بالایی نداشت. یه قابلیت دیگه امکان رمزگذاری روی نوشته‌هاست که الان بلاگفا و چندتا سرویس دیگه این امکان رو دارن و اتفاقا از این کار جواب هم گرفتن. ولی وقتی برای وردپرس سرچ کردم دیدم ظاهرا افزونه‌های اینکاره در اُردر هزارتا نصب بیشتر ندارن. اینو اگه بزاریم کنار این گزاره که حدود یک چهارم سایت‌های دنیا با وردپرس ساخته شده به این نتیجه میرسیم که استقبال عمومی ازش خیلی کم بوده.

یه مدت پیش با سایتی در مورد آمارهای سرویس تلگرام آشنا شدم. آمارهای جالبی مربوط به کانال‌ها هم رو توش نوشته بود. همون طور که میدونید تلگرام فقط در ایران و ازبکستان رسانه‌ی اول هستش. در نتیجه نباید انتظار زیادی ازش در کشورهای دیگه داشته باشیم. اما اگه در نظر بگیریم که جمعیت ازبکسان تقریبا سی میلیون نفر هستش، انتظار داریم که در لیست صد کانال پرطرفدار تلگرام حدود چند ده نماینده داشته باشه. اما به طرز عجیبی تمامی این صد تا کانال ایرانی بودن و حتی اگه پرطرفدارترین کانال‌های دیگر کشورها رو هم نگاه میکردی، با کانال‌های ایرانی فاصله‌ی درخور توجهی داشتن. (لینک سایت آمارهای تلگرام)

بعضی وقتا این تفاوت رویکردها به بعضی امکانات خیلی توجهمو جلب می‌کنه. البته این‌ها امکاناتی بود که تو زیست‌بوم ایران رشد کرده بود اما اون طرف نه. مثال برعکسش که خیلی زیاده. ضمنا امکاناتی که در نقاط دیگه‌ای از دنیا به یه شکل استفاده میشده اما اینجا به یه شکل دیگه‌ای رشد کرده هم زیاد داریم. اما اونقدر دیدین که احتمالا دیگه جذابیتی نداره.

پی‌نوشت: عکس اول نوشته رو چندروز پیش گرفتم. اگه از اون حیوانی که تو بزرگراه دنده‌عقب میره بگذریم، باید افزایش احترام مردم به لاین‌ها رو تحسین کرد.