نامه‌ای برای خودم در گذشته

پیش‌نوشت: این نوشته در واقع پاسخیست به تمرین نامه‌ای به گذشته در متمم. با مقدمه ای از متمم، تقدیم می‌شود

می‌گویند همه‌ی نصیحت‌های خوب را معمولاً آن کسانی مطرح می‌کنند که آنقدر ضعیف و ناتوان شده‌اند که دیگر نمی‌توانند با رفتارشان، خود یک مثال بد باشند!

حرف زدن از تجربیات گذشته و انتقال آنها به دیگران، خصوصاً اگر جنس نصیحت به خود بگیرد، معمولاً برای کسی که آن‌ها را مطرح می‌کند شیرین‌تر است تا کسی که این حرف‌ها را می‌شنود.

از سوی دیگر، برای طی کردن مسیر رشد و پیشرفت و نیز توسعه‌ی نگرش، هیچ راهکاری بهتر از این وجود ندارد که نصیحت‌ها و تجربیات دیگران را بشنویم و بکوشیم که آن‌ها را به کار گیریم تا به کشف مجدد چیزهایی که قبلاً کشف شده، دچار نشویم.

یکی از راهکارهای ساده و شیرین، برای ثبت تجربیاتمان (به شکلی که برای دیگران هم جذاب و آموختنی باشد) نگارش نامه‌ای به گذشته است.

تقدیم می‌شود به ایمان نظری، زمانی که در حافظیه شیراز، سال ۸۹ را به ۹۰ تحویل می‌کند.

درد حس جالبیست. اگر کوچک باشد مخل آرامش است و اگر بزرگ، دلیل زندگانی. دردهای کوچک را فراموش کن و به استقبال دردهای بزرگ برو.

به فرصت‌های کوچک زندگی فکر کن و عاقلانه تصمیم بگیر؛ اما در مقابل فرصت های بزرگ ذره‌ای تردید به خود راه مده که سرانجام یا لذت بزرگی خواهی داشت یا دردی بزرگ؛ و چه انتخابی شیرین‌تر از این؟

به یادماندنی‌ترین لحظه‌های زندگی‌ات، غیرعادی‌ترینشان خواهد بود. و هرچه که غیرعادی باشد، با برنامه‌ی قبلی نخواهد بود. پس از غیرمنتظره‌ها لذت ببر. لحظه‌هایی که انتظارشان را داری، هرچقدر هم که در چشم دیگران زیبا باشد، برای تو شکوهی نخواهد داشت.

از روزهایی که همه‌چیز عادی شده بترس. سختی عبور از سنگ‌ها را به رکود فاسد کننده‌ی آبگیر بخر که سرانجام آنچه که از دست می‌دهی، جز گل و لای وجودت نخواهد بود.

و در نهایت، هدف‌های بزرگت را دوست بدار؛ حتی اگر به آن نمی‌رسی؛ حتی اگر میدانی روزی تغییرش می‌دهی. که انسان بدون هدف جز همان آب راکد با دردهای کوچک نخواهد بود.